ماهنامه فرهنگی، هنری و پژوهشی گیله وا (به دو زبان گیلکی و فارسی)/ سال هجدهم / شماره 108 / صفحه 26

آواز قناری تنها خاموش شد

در سوگ کامبیز صدیقی، شاعر

کامبیز صدیقی شاعر «آواز قناری تنها»، «در جاده های سرخ شفق» و «در بادهای سرد» 9 فروردین ماه سال 1389 جهان را بدرود گفت و در روزهای نوروز به سفر ابدیت پیوست.

صدیقی به زبان فارسی و گیلکی در دو قالب نو و کلاسیک شعر می سرود، ایجاز و تصویر سازی از ویژگی اشعار وی بود. او در سالهای اخیر کمتر در محافل و مجالس هنری ظاهر شد و اشعارش را به چاپ می رساند.

کامبیز صدیقی کسمائی به سال 1320 خورشیدی در شهر رشت دیده به هستی گشود، تحصیلات خود را تا اخذ دیپلم طبیعی در شهر رشت ادامه داد و به عنوان حسابدار در شرکت گونی بافی به کار اشتغال ورزید. سپس در کارخانه پوشش به عنوان حسابدار مشغول به کار شد. از وی علاوه بر مجموعه های یاد شده مجموعه هایی نیز آماده چاپ شده بود.

چند هساشعر از زنده یاد صدیقی در اینجا نقل می شود:

1

الله تی تی، دلو درون دکفته

لافنده امره

کرا آب واغوزم

(ماه افتاده در سطل/ با ریسمان/ آب از چاه می کشم).

2

همه دران به می رو

دوسته بو

از کو دری تی غم بامو

پا می دیل سر بنا

(همه درها به سوی من/ بسته بود/ از کدام در غم تو آمد/ پا گذاشت بر دل من)

3

حج حجی خومه خالیه

کویا بوشو؟

بوشو بهار دنبال

(لانه پرستو خالیه/ کجا رفت؟/ رفت به دنبال بهار)

4

آبا می دست امره

به هم زنم

تی عکسا

گوم بوکودم

(آب را با دستم/ بر هم می زنم/ عکس ترا/ گم کرده ام).

5

تورنگان پر کشن

توفنگان لوله

مرحبا باروت نم

(پر کشیدن قرقاول ها/ و لوله تفنگ/ زهی نم باروت)