کامبیز صدیقی، مجله هنر و ادبیات، شماره 34

 شعر «بهار»

   

دارد بهار
با عطرِ مستی آورِ گلها
از سرزمینِ دورِ غریبی
به سوی من می آید
اینقدر هم قشنگ!

مانند نوکِ طوطی وحشی
از ذوق
ناگهان
رُخِ من، سُرخ می شود

آه! ای زمین!
این سبزجامه را
مانند مهربانی، مانند عشق
از من مگیر...